Insulina jest hormonem białkowym, którego zadanie polega na obniżaniu poziomu cukru we krwi. Produkowana jest w komórkach beta trzustki, a następnie wydzielana do krwi w małych ilościach przez całą dobę oraz w momencie gdy zobaczysz lub poczujesz zapach jedzenia następuje zwiększenie produkcji insuliny.
Nazwa insulina z łac. oznacza insula – wyspa i pochodzi od wysepek Langerhansa trzustki, gdzie insulina jest produkowana.
Komórki trzustki mają „własny” zegar, który decyduje o porze i ilości wydzielonej insuliny. Zegar informuje, kiedy i ile w danej chwili jej potrzeba.
Poziom cukru u człowieka nie mającego cukrzycy nawet po bardzo dużym i słodkim posiłku nie będzie odbiegał od normy, tzn. nie przekroczy wartości 160 mg% (8,9 mmol/l), czyli progu nerkowego dla glukozy.
Insulina została odkryta w 1922 roku przez Fredericka Bantinga i jego asystenta Charlesa Besta. W roku 1923 za odkrycie insuliny Banting otrzymał Nagrodę Nobla. Za współpracę w tym odkryciu razem z nim wyróżniono nagrodą jego zwierzchnika, Johna Macleoda, natomiast pominięto Besta, chociaż sam Banting uważał, że wyróżnienie bardziej niż Macleodowi należało się Bestowi. W akcie solidarności Banting podzielił się premią finansową z Bestem. Odkrycie insuliny było jednym z ważniejszych odkryć medycyny w tamtym czasie i stanowiło przełom w leczeniu cukrzycy.
źródło: portal MojaCukrzyca.org, http://www.mojacukrzyca.org